Zeyyat Şahin

Düşlere dalarız, düşlerde buluruz kendimizi olmadık zamanlarda. Oysa her düş sabahtan öncedir ve sabahadır düşlere dalan her faninin yolculuğu. Ve sabahlar, düşlerde yaşadığımız hayatın aşinası değildir. Apaçıktır her şey sabahlarda, apaydınlıktır sabahlar her zaman. Hiçbir şeyi seçemediğimiz düşlerden hayatı bütün...

           “Ölüm kesindir, yaşamak ihtimal. Sen kesin olanın peşinde koşuyorsun; oysa ihtimalin peşinde koşmak gerek.” Bu söz, “Dondurmam Gaymak” filminin beni çok etkileyen bir sahnesinde geçiyordu. O ana kadar bir kahkaha tufanı estiren film, bir anda salonu sessizliğe boğdu...

Kentleri çöplerinden tanırız. Ele verir çöpler kentleri ve insan neslinin zaaflarını. Çöplerimiz kadar zengin ya da çöplerimiz gibi yoksuluzdur. Kimi zaman tüketmeden atarız bir şeyleri çöpe, kimi zamanda tam tüketemeden. Aslında hiç de eskimemiş eskilerimizi atarız bazen ya da bir...

   Yağmur siyah giyen kadınları sevmez ve sevmez siyah giyen kadınlar yağmurlu bir sabah alacasında yollarda olmayı. Yağmayan yağmurlara ve hasretle tüketilen bir ömre isyan, beyhude akıtılmış gözyaşlarına itirazdır siyah. Ve dahi kara bahta kem talihe yakılmış bir ağıttır.   ...

            Canında can bulduklarımız, canına can katmak için yolunu gözlediklerimiz vardır. Kuramadığımız cümlelerin peşine takılıp giden, elimizden kaçan hayatlardır aslında gözlediğimiz. Gözümüz yollardadır, gönlümüz azapta. Ve beklediğimiz hiç gelmeyecek, gelemeyecek; yılları yok sayıp yollara düşemeyecek olandır. Yıllar uzadıkça yollar kaybolmuş,...

Çocuk yüzünden dizeler devşirdim, Ellerinden bütün çocukların çocukluğunu. Ve ben çocukların en çocuğu, Sana en çocuk cümleler biriktirdim. II Tırnağın taşa değse, Ben kocaman kayalar altında kalır ezilirim. Yüreğin kışa değse, Ben tepeden tırnağa kış kesilirim. III Dağlardan vazgeçtim, Şehre...

Yaralıyız…İnsan hallerimiz yerlerde sürünüyor. Gülten Akın’ın dediği gibi; “Kimsenin vakti yok/ durup ince şeyler düşünmeye.” ve  kendisini anlayacak kimsesi yok kimsenin.” Kahvelerde, avare yürüyüşlerde, anlamsız sohbetlerde koca zaman dilimlerini tüketirken; bir dosta, bir insana beş dakikacık zaman ayırmada olabildiğince pinti...

Yalnızız…Yalnız ve yalanız. Gerçeğimizi ve gerçekliğimizi kaybedeli çok oldu. Eksiklik denizinde yüzüyoruz. Kimse, kimseye söylemiyor; ama herkes ve her şey biraz eksik: Yaşamalarımız eksik, sevmelerimiz eksik, özlemelerimiz eksik… Ölümlerimiz bile eksik. Yataklarımızda ölmüyoruz çoktandır. Son nefesimizde helalleşecek, ağzımıza su damlatacak...

Yalan söylüyoruz, yalandan yaşıyoruz; yalanı baş tacı yapıyoruz. Gerçeğin olabildiğince uzağında, yalanın tam orta yerinde hayatlar kuruyoruz kendimize. Üstelik, bu yalandan dünyayı sadece kendimize kurmakla kalmıyoruz herkese dayatıyoruz yalanlarımızı. Yalana hayır diyenlerin, gerçeğin gerçekliğine inananların hayatın tam orta yerinde yapayalnız...

Hayatı pay bırakarak yaşıyoruz. Bu yüzden de hayattan payımıza düşenler hep eksik kalıyor. Hayata bıraktığımız pay hayatımızı belirlerken hayata seyirci kalıyoruz. Bıraktığımız o küçücük payı bütün paylardan fazla önemsiyor, bütün payları ona bakarak değerlendiriyoruz. Kalbimizi avuçlarına bıraktıklarımız, kalplerindeki payımızı bize...

Yürürken: “Seni sol yanıma almaya çalışıyorum.” dedi arkadaşım. Nedenini sorduğumda: “Sağ tarafım iyi işitmiyor, seni duyabilmek, iletişim kurabilmek için…” dedi. Güne böyle bir cümleyle başlamak müthişti. Uzun zamandır kimse bizi duyan tarafına çağırmıyor, kimse bizi duyma zahmetine girmiyordu çünkü. Birinin duyan tarafına davet edilmek, birinin...