Bitmeyen çile!

Muratpaşa Belediyesi’nin bisiklet kursuna kaydoldum. 15 Şubat Pazartesi saat 10.00’da ders başlayacaktı.

Saat 09.00’da evden çıktım, hafif yağmur atıştırmaya başladı. Bülent Ecevit Bulvarı’ında otobüsten indim; Tekelioğlu Caddesi’ndeki Muratpaşa Belediyesi’ne yürüyeceğim. Otobüsten inmemle sağanağın bastırması bir oldu.

Yağmur şiddetlendiğinde saçak altına sığınıp, hafiflediğinde yürüyerek ders alanına vardım ama iyi ıslandım. Sağanak daha şiddetlendi, ders iptal oldu.

Ders alanına giderken, yağmur suyu birikmemiş ne bir sokak, ne bir kaldırım gördüm. Caddeler zaten nehir gibi.

Madem ıslanmışken biraz da keşif yürüyüşü yapayım, dedim. Belediyenin önündeki rögardan bile su fışkırıyor. Anlaşılıyor ki yağmur suyu kanalları yetersiz.

Bir başka yetersizlik rögar aralıkları ve ağızları. İki gider ağzı arasında yağmur suyu o kadar çoğalıyor ki, karşıdan karşıya geçmek için adımızı attığınızda, ayağınız en az topuğunuza kadar suya gömülüyor…

Geliş yönümün tersine başka sokaklara girip çıktım. Durum aynı, tüm şehirlerimizde görülen manzara…

‘‘Asfalt dökenler, denetleyenler su terazisi kullanmayı da mı bilmiyor’’ diye söylenerek eve döndüm. Bu işler nasıl yapılıyor, meslek olarak kimin sorumluluğunda diye biraz araştırdım.

Yol mühendisliği, ulaştırma mühendisliği, hidrolik (su) mühendisliği, trafik mühendisliği… Gelişmiş dünyada, sorunu en aza indirilmiş şehirler kurulması için bunlar birlikte emek veriyor.

Üstelik hidrolik mühendisliği dışındakilerin hepsi inşaat mühendisliğinin alt dalı…

Türkiye’de inşaat mühendisliği bölüm sayısı 180’i aştı, yıllık mezun sayısı ortalama 10 bine ulaştı. Üstelik mühendisler arasında işsizlik had safhada… Dünyadaki örneklerine bakılıp ek eğitimle uzmanlaşacaklar…

Yani un var, şeker var, yağ var. Hepsi yağmura karışıp gidiyor. Biz de öyle bakışıyoruz.

Bir husus daha: Eğer belediyelerde bu mühendisler istihdam ediliyor da şehirlerimiz bu haldeyse sözün bittiği yerdeyiz demektir.