İçimi açıp giden acıların baş harfiydi “Baba”…

İçimi açıp giden acıların baş harfiydi “Baba”…

İnanmamayı öğreniyor insan, ilk rüzgarı tohumunu toprağa atan savurunca…

Ve ateşi yakıp devam ettikçe o rüzgar ilk acının tek harfine bile tahammülün kalmıyor işte…

Güvenmiyorum işte çelme takmaya çok erken başlayınca bildiğin taş, duvar.

Çok da esemesi okunmuyor hani bir baba gibi…

Bildiğin her daim daha güvenilirdir ya! Bildiğin öğretir yaşamayı işte.

Bir babaya güvendiğin kadar güvenemiyorsun, bir adama.

Herhangi bir adama, bildiğin bir adama ….

Bırakınız efendim; edebiyat parçalarınızı, lirik, otantik, aşka bazılı yürek çarpıntılarınızı arkanızda…

Doğrulayamıyorum işte hayatı yarısı erkek olan bir dünyada.

Tamamlasan eksilecek bir şey buluyor o kahrolası durumlar.

Bizim gibi erkek lerin İhtiyaç listeleri çok çiçekli olamıyor, ne yazık. Bir tornavidaya darılabiliyor ellerim mesela ya da matkapla kısa bir söyleşiden haz alınabiliyor işte…

Çok erkeksi bulduğumuzu öteleyip, babağılımızı keşfettikçe öğreniyoruz içimizde kaç parça baba olduğunu. Siluetlere ve sıfatlara yüklediğimiz adamların içinden yeni bir baba daha çıkacak yazık!

Çok da eksiklik hissedilmedi aslında. Belki hormonlar savaşırken içimizdeki o sevgi açı çocukla üzülmüş olabiliriz saniyelik hatta saliselik.

Sevgililerimizle, dostlarımızla kapatmaya çalışırken güvensizliğimizi, daha da ayrıldık belki de hepinizden. Umutsuzluğumuzun başı baba iken çok da önemi kalmıyor hiçbir erkeğin.

Babasız erkek silgisini hep cebinde taşır, abisi, kardeşi, dayısı, amcası ve bilumum yakın erkeksizliğini yazıp yazıp siler adam..

Yalnızlık bir erkeğe yakışır aslında… Bana çok yakışıyor mesela…

Üç ay oldu anmak gibi  babam seni …

Çok da ehemmiyeti yokmuş hani…

Ben gücümü senden aldım sana en çok ben yakıştım. Senin yalnızlığın ben, benim yalnızlığım sensin işte…

Biz en çok birbirimize yakışırız, her erkek gibi…