Toprağa Uykum Geliyor..!

Sabret, sabret diyorsun da can

Bu yanık kokusu yürekten geliyor

Bu gözyaşı özden.

Hasreti ayrılığın annesi,

Göğsümde besleniyor tüm sancılar.

Ne kadar beklersem bekleyim umudun camlarında

Biliyorum gitmeyecek benden bu keder.

Düşüncelerim düşünmekten yorgun ve yılgın.

Kaç kez vurdum kendimi yolların ırmaklarına bilmiyorum;

Bensizliğimi kollarımda taşırken bir ölü gibi

Sanki sırtıma dikildi kaldırımlardaki mezar taşlarım.

Yağmurlar yıkadı bedenimi; güneşte kurulandım.

Ölmüş annem ağladı arkamdan.

Göz kapaklarıma tonlarca karanlıklar döküldü;

Aklımı yitirdim sokak aralarında.

Sessiz çığlıklarımla kalabalıklara karıştığımda

Kendimi herkesten seçemedim.

Kalbimin sesini dinledim ayak uçlarımda

Beni onun sesinden tanıdım.

Sonra yokluğu sardı her bir yanı

Yaprak yaprak toprak döküldü üstüme gökten.

Aşk Yusuf’un kuyusuna düşmekmiş çıkamadım…

Sabret, sabret diyorsun da

Toprağa uykum geliyor can, toprağa uykum geliyor.