ANNE YÜREĞİ

Hergün işyerimin de içersinde bulunduğu parka dört tane yetişkin özürlü evladı olan yaşlı’mı yaşlı bir kadın gelir, o özürlü çocuklarıyla saatlerce vakit geçirir,ve giderdi.

Çocuklar çok yetişkin olmasına ve aslında tamamen zararsız olmalarına rağmen, çevreden ve müşterilerden korkup tedirgin olan çocuklar ve kadınlar da olabiliyordu, erkek yetişkin olan iki çocuk tamamen saf duygularla kimi zaman sigara, kimi zaman da yiyip içen insanların elindekini görüp canları çekiyor olmalıki gayet safiyane bir hal içersinde kendilerine vermelerini istiyorlardı.Hergün elimden geldiğince onları boş çevirmez hatta kendim bizzat çağırır bir şeyler ikram ederdim.

Bu durum genelde çoğu zaman tedirgin hallere sebep olmasına rağmen yinede tatlı sonuçlanıyor, sorunsuz bir şekilde geçiştiriliyordu.

Günlerden bir gün, erkek çocuklardan biri yanında annesi olduğu halde anlamsız bir halde ve biraz sesini yükselterek bağırmaya başladı, ben elimde olmadan biraz sert bir tonla yanına gidip, ondan bağırmaması konusunda uyarıda bulunmama rağmen o dahada sesini yükseltince ben biraz daha yüksek sesle bu kez resmen bağırmaya başladım. Tam o anda Anne’nin utangaç, mahcupyüzü, ve bir okadar da yürek burkan çaresiz sesiyle, ONLAR HASTA abii, diye utangaç ama ne olur maruz gör kusurlarına, bakma minvalinden korumacı söylemiyle irkildim,

O an öyle bir içim acıdı ki, tarif edemem,bir Anne’nin yürek sesiydi o ses, bir ananın taa ciğerden yavruuummmm deyişiydi sanki,

hayatımdabukadar mahcup olduğumu sanmıyorum, o an yer yarılsa da içine girseydim keşke. Sonra bin özür dileyip gönüllerini alıp, ikram izzette bulunup hoş bir şekilde yolladıysamda, günlerce etkisinden kurtulamamıştım.

Mahalle insanlarından hal hatır için gelen dostlarla bu konuyu paylaştığımda, hazin hikayelerini, varlık içinde yokluk çekişlerini, aslında mülk olarak gayet iyi durumda olabilecekken, sırf çocuklarının bu özel durumlarından ötürü, apartmanlarda konfor içinde rahat  yaşamak yerine, o yaşlı ve yalnız  haliyle, şehrin göbeğinde fedakarca bir gece kondu da en ilkel koşullarda nasıl sıkıntılar çektiğini, hatta o hasta çocukların, krizlerinin tuttuğunda farkında olmadan Annelerini nasıl öldüresiye dövdüklerini falan öğrenmiş, çok üzülmüştüm.

Televizyonlarda, yazılı ve görsel bazı yayın ve medya organlarında, kendini anne zanneden bazı müsvedde’lerin camii önüne, hatta çöp bidonlarına, hatta bazılarınında sırf kendi rahat yaşamları için evlatlarını nasıl umarsızca kurban ettiklerini okudukça, bu kadının neredeyse heykelini dikecek kadar sevmiştim.

Bir ANA’nın yürek sesini, analığın nasıl olduğunu  (Allah sağlıklı uzun ömürler nasip etsin inşallah) benim can Anamdan çok yakından bilir ve tanırım,

Ben ANNE’ler Günü, ve nezaman hüzünlü bir anne bakışı görsem, hep bunu hatırlarım.

Ana gibi anaların, gerçek Annelerin bu güzel gününü kutluyor, bana göre bir değil her günün onların günü olduğunun altını çiziyor, hepsinin önünde saygıyla eğiliyorum.

Ebediyete intikal etmiş olanlara rahmet, yaşayanlarada sağlıklı mutlu uzun ömürler diliyorum.

Sevgilerimle.