DUYMAYA MUHTACIZ

Yürürken: “Seni sol yanıma almaya çalışıyorum.” dedi arkadaşım. Nedenini sorduğumda: “Sağ tarafım iyi işitmiyor, seni duyabilmek, iletişim kurabilmek için…” dedi. Güne böyle bir cümleyle başlamak müthişti. Uzun zamandır kimse bizi duyan tarafına çağırmıyor, kimse bizi duyma zahmetine girmiyordu çünkü.

Birinin duyan tarafına davet edilmek, birinin bizi duymaya çalışması ne güzel. Kimsenin kimseyi duymaya ve anlamaya çalışmadığı bir zamanda hala bizi duymaya çalışanlar varsa korkmayın dostlar. Demek ki dünya hala yaşanılası bir yer ve hala bu dünya için çabalamaya, uykusuz kalmaya, ter dökmeye değer. Hala bizi duymaya çalışanlar ve duymak istediklerimiz; hala ay yüzlerini görebilmek için Kaf Dağı’nı aşmayı göze alabileceklerimiz varsa yaşamaya değer bir hayatımız da var demektir.

Ruhumuz azaplar içinde, tenlerimiz yorgun ve zamanlarımız o kadar az ki kimseye ayıracak vaktimiz, kimseyi duyan tarafımıza davet etmeye niyetimiz yok. Gürültü öylesine çok ki kimseyi duymaya mecalimiz yok. Seslerin, selamların, iyi dileklerin uzağındayız çoktandır ve uzağında olduğumuz şey ruh üşümelerimizin tek çaresi olan insan sıcaklığı aslında.

Kimse kimseyi duymadığı, kimse kimsenin hikayesini dinlemediği için bizi duyacak, hikayemizi dinleyecek insanlara koşuyoruz. Psikologların kapısı aşındırıp, terapi seanslarında zaman harcıyoruz. Oysa bir dosta, psikologlara ve terapi merkezlerine harcadığımız zamanların yüzde onunu harcayabilsek yalnızlık ve kimsesizlik girdaplarından kurtulacağız. Üstelik derdimizi parayla dinleyenler, hikayelerimize kendilerine ödediğimiz bedelle ortak olanlar dert ortağımız değil. Duyan tarafımızı unuttuğumuzdan beri dert ortağı kavramını da unuttuk.

Bizi duyan tarafından kovanlar ve kimseyi duyan tarafına davet etmeyen bizler yapayalnız ve çaresiziz aslında. Hekimler, uzmanlar tek arkadaşımız; ama asıl vahim olan şu: biz onların arkadaşı değiliz, müşterisiyiz. Bu yüzden de ödeyebildiğimiz kadar ve ödeyebildiğimiz sürece dost onlar bize.

Duymaya çalışırsak birilerini ve duymaya hazırsa birileri bizi, yaşanabilir bir dünya ideali varlığını hala koruyor demektir. Duyabildiğimiz ve bizi duyabildikleri sürece kavgalar daha mı azalır, ne dersiniz?

Zeyyat Şahin