İçimi açıp giden acıların baş harfiydi “Baba”… İnanmamayı öğreniyor insan, ilk rüzgarı tohumunu toprağa atan savurunca… Ve ateşi yakıp devam ettikçe o rüzgar ilk acının tek harfine bile tahammülün kalmıyor işte… Güvenmiyorum işte çelme takmaya çok erken başlayınca bildiğin taş, duvar. Çok da esemesi okunmuyor hani bir baba gibi… Bildiğin...