Yağmur siyah giyen kadınları sevmez ve sevmez siyah giyen kadınlar yağmurlu bir sabah alacasında yollarda olmayı. Yağmayan yağmurlara ve hasretle tüketilen bir ömre isyan, beyhude akıtılmış gözyaşlarına itirazdır siyah. Ve dahi kara bahta kem talihe yakılmış bir ağıttır. Uzun kışlara, zemheri ayazlarına dayanabilen; ama bir eksikliğin kahrıyla sızlayan...
Yalnızız…Yalnız ve yalanız. Gerçeğimizi ve gerçekliğimizi kaybedeli çok oldu. Eksiklik denizinde yüzüyoruz. Kimse, kimseye söylemiyor; ama herkes ve her şey biraz eksik: Yaşamalarımız eksik, sevmelerimiz eksik, özlemelerimiz eksik… Ölümlerimiz bile eksik. Yataklarımızda ölmüyoruz çoktandır. Son nefesimizde helalleşecek, ağzımıza su damlatacak kimseler yok. Yollarda ölüyoruz, sokaklarda ölüyoruz… Ritüelini kaybeden ölüm, acısını...
Yalan söylüyoruz, yalandan yaşıyoruz; yalanı baş tacı yapıyoruz. Gerçeğin olabildiğince uzağında, yalanın tam orta yerinde hayatlar kuruyoruz kendimize. Üstelik, bu yalandan dünyayı sadece kendimize kurmakla kalmıyoruz herkese dayatıyoruz yalanlarımızı. Yalana hayır diyenlerin, gerçeğin gerçekliğine inananların hayatın tam orta yerinde yapayalnız kaldıkları, horlandıkları bir dünyadayız. Yani yalan dünya. Aslında yalan olan...
Hayatı pay bırakarak yaşıyoruz. Bu yüzden de hayattan payımıza düşenler hep eksik kalıyor. Hayata bıraktığımız pay hayatımızı belirlerken hayata seyirci kalıyoruz. Bıraktığımız o küçücük payı bütün paylardan fazla önemsiyor, bütün payları ona bakarak değerlendiriyoruz. Kalbimizi avuçlarına bıraktıklarımız, kalplerindeki payımızı bize hissettirebilmek için kalbimizi paylıyorlar. Avuçlarına sapasağlam bıraktığımız kalbi dağlanmış, kırılmış, incinmiş...